پروین داعی پور همسر شهید باقری اینگونه آن روزها را تعریف میکند: «من مايل نبودم توی ستاد بحثی از ازدواج پيش بيايد. ما همه توان خود را روی مسائل جنگ گذاشته بوديم که ارتباط جدی با متن جنگ داشت؛ يعنی همان موضوع هايی که برايتان گفتم. يک روز، يکی از دوستانم که به تازگی ازدواج کرده بود به من گفت: «همسرم دوستی از برادرهای سپاه دارد که می خواهيم برای ازدواج او را به شما معرفی کنيم.» من اين حرف را جدی نگرفتم چون اصلاً آمادگی اش را نداشتم؛ هم به دليل مسئووليت های کاری، هم به اين علت که مسأله ازدواج هنوز برايم اهميت پيدا نکرده بود. ديگر اين که خانواده ام در اهواز نبودند و من شبا نه روزی در ستاد می ماندم. دراين شرايط نمی توانستم مسئووليت های يک زندگی جديد را بپذيرم.
اما استخاره ای کردم که خوب آمد. يک روز به همراه دوستی که پشنهاد ازدواج را با من مطرح کرده بود، در خيابان امام خمينی اهواز مشغول خريد بوديم. در همين لحظه ها شهر مورد اصابت گلوله خمپاره قرار گرفت. احساس کردم خيلی نزديک است. انگار بغل گوش مان خورده است. با عجله به طرف محل اصابت خمپاره آمديم. به گمانم خيابان کاوه بود.. جسد مردی را ديدم که رويش پارچه مندرسی کشيده بودند و پاهايش بيرون بود. از دمپايی هايش فهميدم اهوازی است و در همين شهر و زير همين گلوله های کشنده زندگی می کند. با خودم فکر کردم لابد او هم پدرخانواده ای است و برای خريد مايحتاج روزانه اين جا آمده است. او با زندگيش در اهواز جنگ را به هيچ گرفته است. پس می توان زير آتش هم زندگی به همين خاطر به دوستم گفتم؛ راستی آن پاسداری که قرار بود به من معرفی کنی اسمش چه بود؟ کمی جا خورد و بعد از مکث
کوتاهی گفت:(به او حسن باقری می گويند، ولی نام اصلی اش غلا محسين افشردی است)
اولين ملاقات ما در خانه همين دوستم بود. روز های آخر ماه مبارک رمضان بود. اول ايشان حرف زدند گفتند: «اسم من حسن باقری نيست. من غلام حسين افشردی هستم. به خاطر اين که از نيروی اطلاعاتی جنگ هستم مرا به نام حسن باقری می شناسند.» اين اولين صداقتی بود که از ايشان ديدم و روی من خيلی اثر گذاشت. در صدای پخته اش روراستی موج می زد...
حسن باقری در سال 1359 ازدواج كرد و صاحب دختری شد كه نرگس نام دارد. مدت زمان زندگی مشترک او با همسرش تنها 1 سال و نیم بود.
در عرصه روابط بین الملل عراق و ایران یا داشتن نظام های پادشاهی وابسته به غرب در اردوگاه غرب قرارداشتند و همین تشابه نظام های سیاسی دو کشور را تا حد زیادی توانست از تنش های میان این دو کشور بکاهد.
اما با روی کار آمدن نظامیان تندروی عراق و به دنبال کودتای 1958 به رهبری ژنرال قاسم این کشور
از پیمان منطقه ایی خود خارج شد و در سیاست های منطقه ایی و بین المللی نیز به اردوگاه شرق
پیوست. ایران نیز سعی کرد با نزدیک شدن به رژیم های پادشاهی و محافظه کاری منطقه مانند:
عربستان سعودی و اردن موقعیت منطقه خود را بهبود ببخشد.
شاه و صدام حسین به منزله نمایندگان دو کشور این موافقت نامه را امضا کردند . این موافقت نامه (1975 الجزایر) نام داشت و خط تالوگ(عمیق ترین خط کشتی رانی و رودخانه)به منزله مرز میان دو کشور تعیین شد.در مقابل ایران نیز تعهد کرد که از مخالفت با دولت عراق دست بردارد. اما چندی نگذشت که به دلایل مختلف این توافق نامه لغو شد و این موضوع آغازی شد
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
عضویت سریع
